Bilans energetyczny budynku można poprawić na trzech etapach. Na etapie pierwszym – rocznego zapotrzebowania budynku na energię użytkową (Q,nd), na etapie drugim – rocznego zapotrzebowania na energię końcową (QK) oraz na etapie trzecim – rocznego zapotrzebowania na energię pierwotną (Q P).
Poprawiając któryś z etapów wpływamy na wskaźniki rocznego zapotrzebowania na energię końcową oraz rocznego zapotrzebowania na energię pierwotną. Każdy z trzech etapów dzieli się na dwa podetapy, odpowiednio ogrzewania oraz przygotowania ciepłej wody użytkowej.
W etapie pierwszym na poziomie QH,nd poprawić możemy:
Rekuperator składa się z wymiennika ciepła oraz dwóch wentylatorów – nawiewnego i wywiewnego. Świeże, zimne powietrze zasysane z zewnątrz przechodzi przez wymiennik ciepła, ogrzewając się od takiej samej ilości zużytego powietrza usuwanego z wnętrza budynku na zewnątrz. W ten sposób można odzyskać nawet 90% ciepła traconego przez wentylację .
|
 |
W etapie pierwszym na poziomie QW,nd poprawić możemy:
- VCW – zmniejszając jednostkowe dobowe zużycie ciepłej wody użytkowej.
- kt – najkorzystniej gdy temperatura wody na wypływie z zaworu czerpalnego wynosi 55o C.
W etapie drugim na poziomie QK,H poprawić możemy:
- ηH,tot – średnią sezonową sprawność całkowitą systemu grzewczego budynku.
Składa się ona z ηH,tot = ηH,g * ηH,s * ηH,d * ηH,e :- ηH,g – średnia sezonowa sprawność wytworzenia nośnika ciepła. Największą sprawnością charakteryzują się pompy ciepła, od 2,7 typu powietrze/woda do 3,8 typu woda/woda. Najmniejszą sprawnością charakteryzują się kotły węglowe wyprodukowane przed 1980 r. ich sprawność wynosi około 0,55. Sprawność wytwarzania ciepła została szczegółowa omówiona w rozdziale szóstym.
- ηH,s – średnia sezonowa sprawność akumulacji ciepła w elementach pojemnościowych systemu grzewczego budynku. Największą sprawność osiągniemy nie posiadając zasobnika buforowego ηH,s = 1,0 . Najmniejszą sprawność ma bufor grzewczy umieszczony na zewnątrz osłony termicznej budynku , jego sprawność wynosi około 0,93. Sprawność akumulacji ciepła została szczegółowa omówiona w rozdziale szóstym.
- ηH,d – średnia sezonowa sprawność transportu nośnika ciepła w obrębie budynku. Największą sprawność posiadają ogrzewanie elektryczne, piec kaflowy, kocioł gazowy oraz miniwęzeł i wynosi ona 1,0 . Najniższą sprawnością charakteryzuje się ogrzewanie centralne wodne z lokalnego źródła ciepła usytuowanego w ogrzewanym budynku, bez izolacji cieplnej na przewodach, armaturze i urządzeniach, które są zainstalowane w pomieszczeniach nieogrzewanych i wynosi ona około 0,88. Sprawność transportu ciepła została szczegółowa omówiona w rozdziale szóstym.
- ηH,e – średnia sezonowa sprawność regulacji i wykorzystania ciepła w budynku. Największą sprawnością charakteryzują się grzejniki elektryczne bezpośrednie, ogrzewanie wodne z grzejnikami członowymi lub płytowymi w przypadku regulacji centralnej i miejscowej oraz ogrzewanie podłogowe lub ścienne w przypadku regulacji miejscowej i centralnej i wynosi ona od 0,98 do 0,99 .
W etapie drugim na poziomie QK,W poprawić możemy:
- ηW,tot – średnią sezonową sprawność całkowitą systemu przygotowania ciepłej wody użytkowej.
Składa się ona z ηW,tot = ηW,g * ηW,d * ηW,s * ηW,e :- ηW,g – średnia sezonowa sprawność wytworzenia nośnika ciepła z energii dostarczonej do budynku. Największą sprawnością charakteryzują się pompy ciepła, od 3,0 typu do 4,5 typu woda/woda. Najmniejszą sprawnością charakteryzują się przepływowe podgrzewacze gazowe z zapłonem płomiennym dyżurnym i wynosi ona od 0,16 do 0,74.
- ηW,d – średnia sezonowa sprawność transportu ciepłej wody w obrębie budynku. Największą sprawność posiada miejscowe przygotowanie ciepłej wody bezpośrednio przy punktach poboru wody i wynosi ona 1,0. Najmniejszą sprawność posiadają instalacje duże, powyżej 100 punktów poboru ciepłej wody i wynosi ona 0,4. Sprawność transportu ciepłej wody została szczegółowa omówiona w rozdziale szóstym.
- ηW,s – średnia sezonowa sprawność akumulacji ciepłej wody w elementach pojemnościowych systemu cieplej wody. Największą sprawność osiągniemy nie posiadając zasobnika ηH,s = 1,0. Najmniejszą sprawność posiadają zasobniki w systemie wg standardu z lat 1970 – tych i wynosi ona od 0,30 do 0,59. Sprawność akumulacji ciepłej wody została szczegółowa omówiona w rozdziale szóstym.
- ηW,e – średnia sezonowa sprawność wykorzystania. Przyjmuje się 1,0.
W etapie trzecim na poziomie QP,H poprawić możemy:
- wi – współczynnik nakładu nieodnawialnej energii pierwotnej na wytworzeni i dostarczenie nośnika energii końcowej do budynku. Najmniejszym współczynnikiem charakteryzuje się kolektor słoneczny termiczny i wynosi on 0,0. Największy współczynnik ma energia elektryczna z sieci elektroenergetycznej i wynosi on 3,0.
Literatura:
- Węglarz A.: „Dom energooszczędny”, Budujemy Dom nr 9/2009
- Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 6 listopada 2008 r. w sprawie metodologii obliczania charakterystyki energetycznej budynku stanowiącego samodzielną całość techniczno – użytkową oraz sposobu sporządzania i wzorów świadectw ich charakterystyki energetycznej.
Kontakt
 |
Efektywniej sp. z o.o. ul. Strzegomska 42B/9 piętro, 53-611 Wrocław tel.: 883 747 577 e-mail: info@efektywniej.pl |
